Awal carita mangsa peuting keur sepi jempling, aya maling keur ulak ilik ka
katuhu jeung kenca, ngaler ngidul jeung ngulon, tuluy keteyep ngadekeutan ka
hiji imah panggung, maklum dikampung mah masih keneh loba imah panggung, jeung
biasana kolong imah teh sok dijieun kadang hayam, kandang entog, kandang
kelenci, pokona mah kolong imah teh sok dijieun kandang ingonan anu manfaat keur
kulawargana, multi level meureun nya ayeuna mah istilahna teh.
Tah simaling teh caritana rek maling hayam, rerencepan muka panto kandang bari
jeung dugdag-degdeg da sieun kadengeeun kunu boga imah, barang keur muka panto
kandang ngadenge aya sora awewe "kang....tos dibuka......", simaling
ngagerendeng na hatena "duh! nyahoeun aing muka panto", simaling jempe
sakeudeung, teu kungsi lila tuluy moncor sirahna ka kandang, ti imah kadenge
deui sora awewe "duh kang tos lebet nya !!!" sorana rada tarik, simaling
ngorejat bari kukulutus dina hatena "haram jadah! nyahoeun aing rek maling hayam
!", padahal nu dijero imah mah teu nyahoeun nanaon da puguh keur sosonoan,
maklum masih pangantenan.
Isukna simaling jualan bonteng di pasar, kabeneran sipanganten oge indit
kapasar, pas liwat ka tukang bonteng awewena nyarita ka salakina bari ngadilak
ka tukang bonteng, pokna teh "kang siga nu wengi nya!". maksudna kana bonteng,
tapi Tukang bonteng ngageubeug hatena, rey...... beungeutna ngadadak beureum,
tuluy hudang tina diukna, beretek lumpat tipoporose sieun ditewak, hatena baceo
"duh bener-bener nyahoeun ka aing". padahal si awewe mah ngomong kitu teh kanu
boga salakina.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar
Silahkan Komentar